Σήμερα συμπληρώνονται δέκα ολόκληρα χρόνια από την «εκκίνηση» του μεγαλύτερου, πιο άνισου αγώνα που έδωσε ποτέ ο Μίκαελ Σουμάχερ. Καθηλωμένος από εκείνο το ατύχημα στις γαλλικές Άλπεις, που όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο καλός του φίλος, Ζαν Τοντ, τον άλλαξε για πάντα.

Μέρα που είναι, αντί να θυμίσω όσα ακολούθησαν του τραυματισμού του εκείνη την Κυριακή και λίγο-πολύ ξέρετε, αν φυσικά δεν παραμυθιάζεστε από τα clickbait που πυροβολούν κατά ριπάς αυτές τις ημέρες, θα μοιραστώ μία προσωπική ιστορία. Ή για να είμαι ακριβής, το πιο αληθοφανές όνειρο που έχω δει στα 44 μου χρόνια.

Απόρροια των συναισθημάτων που είμαι σίγουρος πως συμμερίζεται κάθε φίλος της Formula 1, ειδικά κάθε υποστηρικτής ενός εκ των σπουδαιότερων οδηγών στην ιστορία του σπορ – αν όχι τον σπουδαιότερο. Όμως πέρα από κορυφαίος πίσω από το τιμόνι, ήταν πραγματικά σπουδαίος εκτός πίστας. Ένας σπάνιος άνθρωπος. Πράγμα που επιβεβαίωνε συχνά-πυκνά με τις πράξεις του, πράγμα που επιβεβαίωσε και στο… υποσυνείδητό μου!

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Panos Seitanidis (@seitanf1)

Ξύπνησα πριν το ξημέρωμα, για πρώτη φορά στη ζωή μου από ένα όνειρο με τόσο έντονα συναισθήματα που γεφύρωσαν το χάσμα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Ένα όνειρο που για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου να μπορέσω να εναρμονιστώ με την πραγματικότητα αυτή, που χάρισε μία ελπίδα. Από τότε, την κρατώ βαθιά μέσα μου κρυμμένη. Σε μέρος ασφαλές. Την ελπίδα πως κάπως, κάποτε, το θαύμα θα γίνει και θα δούμε ξανά τον Μίκαελ. Όρθιο. Δυνατό.

Περιέργως, όταν άνοιξα τα μάτια μου θυμόμουν έντονα........

© gazzetta