İnsanlık tarihinin sahip olduğu tüm zenginliklerin ana kaynağını emek oluşturuyor. Emek ve dayanışmanın kutlandığı her 1 Mayıs’ta güçlü sloganlar ve söylemler duyuyoruz; ancak bunlar yeterince eyleme dönüşmüyor. Emekçiler, taleplerini günlük ihtiyaçlarıyla sınırlandırmak yerine kendileri için daha iyi bir dünya inşa etme hedefine yönelmek zorunda. Eldekini korumaya dönük yetinmeci bir anlayışa teslim olmak, emekçileri edilgin kılıyor.

Popülist sağ iktidarlar, bir avuç seçkinin çıkarı için kamuoyundaki milli ve dini hassasiyetleri istismar ederek emekçileri bölüyor. Oysa kapitalizme karşı mücadelenin yolu emekçilerin birliğinden geçiyor. Bu bağlamda emeğin iktidarını kurmak için başta devrimci sendikalar olmak üzere muhalif siyaset de ufkunu genişletmeli. Dini ve milli hamasete bulaşmış sarı sendikacılık kadar, ücret ya da mesai saati pazarlığına indirgenmiş sendikacılık da emekçinin ufkunu daraltıyor. Bunlara karşı kapitalizmle uzlaşmayı reddeden sınıf sendikacılığı anlayışını yüceltmek gerekiyor.

Kapitalist küreselleşme, sözde kültürel ve kimliksel çeşitliliğin birlikte var olacağı bir toplumsal düzen öngörüyordu. Oysa bugünün dünyasında tekçi ve baskıcı iktidarlar cirit atıyor. Çoğunlukçu demokrasi baş tacı edilince çoğulcu ve katılımcı demokrasinin pabucu dama atıldı. Kimlikler, kültürler üzerinden ayrıştırılan toplumlar çözülmeye başladı. Aynı toprakta yaşayan birbirinden kopuk topluluklar oluştu. Bu bağlamda Türkiye, ulus devleti tanımlayan toprak bütünlüğünü korusa da, ulusun bütünlüğünü koruyamadı. Özellikle tek adam iktidarı, elindeki güçlü propaganda aygıtları sayesinde şeytanlaştırdığı kesimler hakkında kamuoyunda kalıcı önyargılar oluşturdu. Kutuplaştırma........

© Gazete Manifesto