1965-1975 yılları arasında doğan kuşak için televizyonun belirleyiciliği çok yüksek bu ülkede. Kimimiz çok net, kimimiz parça parça da olsa dönemin popüler kültürünün içinde büyüdük. “Küçük Ev”den “Dallas”a, “Kökler”den “Flamingo Yolu”na… 1980’li yıllarda TRT’de yayımlanan bu diziler yalnızca bir televizyon ürünü değil, giderek günlük hayata içkin hale gelen birer fenomendiler. Sarışın genç kadınlar “Lucy”, kötü adamlar “Ceyar”, meraklılar “Komiser Kolombo”, acı çekenler “Köle Isaura” olarak kodlanıyordu günlük hayatta.

Bu dönemin önemli yapımlarından birisi de “Shogun” dizisiydi. James Clavell’in 1975 tarihli aynı adlı romanından 1980’de televizyona uyarlanan dizi, birkaç yıl sonra gösterildiği Türkiye’de de büyük bir heyecan yaratmıştı. Bu heyecanın, dönemin tek kanallı koşullarında ekranda gösterilen her şeye yönelik ilgi dışında da nedenleri vardı. İlki, güçlü bir iktidar entrikası inşa ediyordu yapım. İkinci olarak ustalıklı bir reji ve iyi bir oyuncu yönetimi söz konusuydu. Öte yandan dönemin dünya konjonktürü gereği Japonya “Gitmesek de görmesek de orada bir ülke var uzakta” diye anabileceğimiz mesafedeydi. Barış Manço henüz oralara gitmemiş, Sakıp Sabancı bir Japon otomotiv firmasının sahipleriyle ortaklık kurmak için ziyarete gittiğinde etrafına bakınıp “Demek ki zenginsen resim toplaman gerekiyor” diye düşünmemişti!

Dolayısıyla ilk “Shogun” dizisi bir yanıyla ‘Doğu’ya özgü bir iktidar entrikasının Batılı gözle izlendiği ama egzotizmin de eksik olmadığı “Soğuk Savaş” ruhuna uygun bir anlatıydı. Ancak köprünün altından çok sular aktı. ‘Soğuk Savaş’ sona erdi. Dünya ‘küreselleşti’, internetle........

© Evrensel