Kederi bilmeden mutluluğun anlamı bilinir miydi? Boş bir yatakta yatarken günler önce söndürülmüş bir sigara izmaritinin ağır kokusu çökmüş odada, o sigarayı söndürenin kokusu hala, buram buram duyuluyorsa dinmeyen bir aşk acısıdır Kemal’in tüm varlığını dolduran. Önünde açılan bahçeye zamanında giremeyen bir adamın kaderine boyun eğmekten başka yapacak neyi kalır? Şimdiyi yaşarken geçmişi düşlemekten başka. Geçmiş kendini Kemal’in içinde olmadığı aynalarda tekrar ediyordu. Füsun uzanıyordu yatağa ve güneş ağıyordu yüzüne. Yağlı boya bir tabloda izlenen bir görüntü oluyordu yaşanmış an.

Geçmiş anın bir büyüsü vardır. Geçip gittiği için ya da bir kere daha yaşanamayacağı için değil. Bizi hep içinde taşıdığı ve yaşattığı için. İçi bize ait mutlu anlarla dolu bir kadeh gibi uzak bir köşede durur, o anları hayalimizde tekrar tekrar yaşarken o kadehten bir yudum mutlulukla dudaklarımızı ıslatırız. Yeniden kurarız geçmişi. Bir perde aralanır, saatin tıkırtıları durur, bir eşyanın tininden başlayan bir yolculuk kalbimize birçok hazzı hatırlatır. Acılar unutulmuştur. Hiçbir lekenin o anları gölgelemesini istemediğimiz için unutulmuştur. Hatırladığımız anlar şimdiyi tutsak alır yavaş yavaş. Bir girdabın içine değil de dışına doğru atılırız. Hep buydu istediğimiz. Kimsenin göremeyeceği bir anda saklanmak, o anda kaybolmak, tersinden akmak, zamanı iğne deliğinden geçirmek, geçip gideni anmak ve belki de nerde durduğumuzu unutmak, kuşlar uçurmak. Kuşların gagasından geçmişin ıslığını duymak…

Kemal’in hiçbir şeyle yetinemediği saatler vardı. Kendini kayıp bir kıta gibi hissettiği bu saatlerde nereye ait olduğunu biliyordu. Birçok köşeyi dönüp yolunu buluyordu. Önünü görmeden arkasına bakıyor ve Füsun’un kokusunun peşinden gidiyordu. Onu büyüleyen bu kokuya bütün ruhuyla teslim oluyor, bu teslim oluşta bir teselli buluyordu. İçine çöreklenen umutsuzluğu böyle anlarda unutuyordu. Vardığı yer hep Mahremiyet Apartmanı’nda birinci kat oluyor, eşyalar denizinde yüzen geçmiş anların arasında huzura eriyordu. Bakmak için geldiği bu evde kendini hiç anmıyordu. Kendi olmasa da olurdu. Bakmalar odasında Füsun’un izleri vardı, kuyumcu titizliğiyle o izleri teker teker bulup çıkartıyor ve Füsun bir elmas gibi parlıyordu karşısında. Bütün masallara inanıyordu Kemal. Masallar hep mutlu sonla bitmez miydi? O da kendi masalını yazıyor ve oynuyordu. Sonuna geldiğinde gökten elbette üç elma düşecekti. Biri Füsun’un biri kendinin biri de masallara inanan biz okuyucunun başına.

Geçmişi kokluyordu Kemal. Kokusu........

© Edebiyat Burada