İlk kez gördüm ama hemen tanıdım, ta kendisi. Kaldı mı böyle yerler? 30-40 yıl öncesine döndüm. Halbuki o akşam Moda’ya, işimin başına gidecektim.

Bugünlük bir bira içip havasını koklar, rakı içmeye daha sonra gelirim diye kendimi kandırıp daldım içeri. Beni kendine çeken, girişin ve içerinin eskiden kalma havasıydı.

Kadıköy Misak-ı Milli Sokak’tayım. Şu mavi minibüslerin Yeldeğirmeni’nden Rıhtım Caddesi’ne indiği sokak. Başka mekânlar da var ama Koruçam Restaurant, türkü bar ve pavyon ağırlıklı diğerlerinin arasında farkını hemen belli ediyor.

Akşamüstü saatleri, hava henüz kararmadı. Soldaki ilk masada tarzlarından hipster olduğunu düşündüğüm bir çift rakı içiyor. Karşı çaprazlarındaki beyefendi 75’lik kırmızı şarap şişesini yarılamış, diğer masaların üç-beşinde de birer kişi, çoğu bira içicisi. Garsonla muhabbetlerinden çıkardığım, girişteki çift hariç herkes müdavim.

Sözüm ona hemen içip kalkacağım o birayı söyledim. Tek markanın iki çeşit şişesi ve fıçısı var, tercihim fıçı. Fıçı sifonunun yanında en az 15 yıllık olduğunu tahmin ettiğim, bira firmasının ahşap reklam görseli var ki 2013 yılında alkollü içki reklamı yasaklandığı için artık bu tür görsellerin üretimi yok. Dolabın üstünde de markanın eski reklam sloganı, ‘Hayat bu kapağın altında‘ duruyor.

Yüksek tavanlı geniş ve uzun salon, tavana kadar ahşap lambri ile kaplı. Eskinin ağır havalı ama insanın içini ısıtan bu dekorasyonunu yıllardır görmemiştim.

İki yanda duvara paralel sıralanmış masalardan ortadakine konuşlandım. Hem bara ve mutfağa hem de giriş tarafına hâkimim. Ne olup bitiyorsa, artık benden kaçmaz.

Mutfak ile fıçı bira sifonu arasındaki barda oturan üç kişi, buranın işletmeci ya da sahipleri olmalı. Salonun her açısından izlenebilen dört ekranda Şanlıurfa’da koşulan at yarışları yayını var. Duvarlarda Atatürk’ün özlü sözlerinin de yazılı olduğu siyah-beyaz fotoğrafları asılı. Bir de beş yavru kedinin olduğu fotoğraf…

Kedi sever mekânlara karşı pozitif önyargım var, baştan söyleyeyim. Nitekim birazdan kapıyı tırmalayarak açtıran, mekânın serserilikten dönen kedisi, buraya daha da ısınmama neden oldu. Müşterilerin hepsi tanıyor kendisini. Ben de askıntı oldum ama yüz vermedi.

Birayı yarıladım. Biraz daha zaman geçirmek için patates tava istedim. Donmuş, hazır patatesten değil, bilâkis taze, anne patatesi dediklerinden. Bu kez de bira bitti, patates yarım. Olmaz ki. Bir bira daha. Bira da soğuk ve taze. Aslında içten içe biliyorum ne yaptığımı da, kendimi kandırmaya çalışıyorum.

Girişteki çift, rakı kadehleriyle dükkân önünde selfie çekmeye çıktı. Şarabını bitirip votkalı biraya geçen........

© Diken