Soğuktu, kadın onu bulmak istiyordu. Gidip gitmemek arasında bocaladı bir an. Otobüse binmeyi istememişti, arabasını çalıştırdı. Benzini kontrol etti. Benzin azdı belki eve kadar götürürdü. Gitmek; çok uzun mesafe, eve dönmeliydi. Cüzdanını kontrol etti elli lirası vardı. Güldü. Gitmek istiyordu. Kartlarına baktı, biri ödenmemiş diğerinin ödeme günü de yaklaşıyor. Yine de limiti olabilirdi. Denemek istedi. Telefonu çaldı. Bakmak istemedi. Arabayı sürdü.

Benzin istasyonuna gidecekken vazgeçti, arabayı sola kırdı, biraz yol aldı. Bir ağacın altında durdu. Düşündü. Gitmek istiyordu, eli telefonunu aradı. Bir fotoğrafı açtı. Baktı, baktı. Gitmeliydi. Dar sokaklara girdi, bilmediği sokaklarda onu aradı.

İbrahim çıktı karanlığın içinden. Arabayı durdurdu, İbrahim bindi. Hiç konuşmadan gittiler. Yol uzadı, bitmek bilmedi. Eve geldiklerinde henüz erkendi ama kadın için çok geç bir vakitti. Yattı. Biraz uyumuştu ya da uyuduğunu düşünerek kendini kandırmıştı.

*

Ertesi sabahtı, güneşli bir gün. İbrahim kalkmıştı, kahvesini yapmış, balkondan manzarayı seyrediyordu. ‘’Sana da yapmamı ister misin?’’ diye sordu, olur anlamında başını salladı kadın. ‘’Niye konuşmuyorsun benimle?’’ diye sordu İbrahim, kadın omuz silkti. İbrahim masaya para bıraktı, ‘’Bu ay bu kadar verebileceğim sana,’’ dedi, ‘’gittiğim yerde bu sefer bir buçuk ay kalacağım. İdare edebilecek misin?’’ Kadın yine susuyordu. İbrahim çantasını aldı, kapının orada durarak kadına baktı.

İbrahim bir ses duydu: ‘’Güle güle ağabey. Ölme olur mu?’’ İbrahim gülümsedi, kardeşi onunla konuşmuştu.

Kadın balkonda oturmaya devam etti, dağlara baktı, denizin çok az görünen kısmından maviliğe uzandı bakışları. Onu görmek istiyordu. En son görmeye gittiği günü düşündü. Yağmur yağıyordu, elinde tuttuğu şemsiye siyahtı, onu görmüştü, başıyla gel gibisinden işaret etmişti adam. Kadın gitmişti, karşılıklı hiç konuşmadan bir saat mi oturmuşlardı. ‘’Olmuyor,’’ demişti adam, ‘’bir daha gelme buraya.’’ Kadın hiçbir şey söylemeden kalkmıştı masadan tek kelime etmeden sadece adam konuştu, kadına kalkmak düştü ve gitmek.

Mahalleden bir seyyar satıcı geçiyordu. ‘’Simitlerim var, taze simitler, sıcacık…’’ kadın balkonda duran sepeti aşağıya bıraktı. ‘’Bir simit,’’ diye seslendi. Simit yukarıya çıkmıştı. Aldı onu, ufacık ufacık böldü, balkonun bir kısmına simit kırıklarını bıraktı. Kalan kısmını kahvesinin içine batırıp yemeye çalıştı.

*

Dışarı çıkmak için güzel bir gündü. Hazırlandı, balkon masası üzerinde duran parayı aldı. Bankaya geldiğinde henüz öğle olmamıştı. Sıraya girdi, ödemesi gereken faturaları ve kartına ait borcunu ödedi. Ev sahibinin hesabına havale çıkardı. Elindeki paraya baktı, bir buçuk ay boyunca bu parayla idare edecekti. Az harcamalıydı. Kendi yaptığı tablolar satılmıyordu. Atölyeye gitmeyi düşündü bir an. Atölye Fikret’e aitti. Belki ona acıdığından bir köşesinde resim yapmasına müsaade ediyordu Fikret. İki ay önce bir tablosu satılmıştı. On bin lira kazanmıştı. Otuz bin lira fiyat biçtiği tabloyu on bin liraya vermişti. Fikret’in durumu da ondan farklı değildi. Hiç değilse Fikret babasından dolayı şanslıydı. Atölye Fikret’in babasınındı bir de babadan kalma........

© dibace.net