“Babam hiç de bir kahraman değildi. Uzunca bir süre, hiç kuşkusuz ki onun bir kahraman olmuş olmasını yeğledim. En azından kendi kendimle övünmek için.”[1]

“Zamanın ruhu böyle davranır işte, tutsağı olarak içinde yaşayanlardan gizlenir, başka zamanlarda çekilmiş fotoğraflara bakarak bizleri dışarıdan gözleyenlere gösterir kendini.”[2]

Psikanalizin en önemli keşfi belki de, bilinçdışı’ndan filan çok önce zihinsel aygıtın bizzat kendisidir. Asıl meselesi olarak gördüğü, yöneldiği, üzerinde düşündüğü ve anlamaya çalıştığı şeydir bu: Zihinsel/ruhsal aygıtın kendi kendini, deyim yerindeyse hiçlik ve yokluktan hareketle, tedricen ve mucizevi bir biçimde yaratma kapasitesi ve söz konusu yaratıcı kapasitenin maddi süreç, araç ve imkanlarıdır. Freudçu devrimin gerçekleştiği yer, zihnin en önemli ve yaratıcı kapasitesini/potansiyelini, bizzat bir zihinsellik alanı yaratma kapasitesini anlama çabasının ta kendisindedir. Verili sayılarak görmezden gelinen, hakiki bir merak ve ilgi uyandırmayan o süreci, söz konusu kapasitenin ortaya çıkma, kendi zemin ve dayanaklarını adım adım var etme sürecini, tam da olması gerektiği gibi, bebeğin/çocuğun açısından/zaviyesinden anlama çabası, bu olağanüstü ve zahmetli girişim ve tasarıdır.

Başlangıçtan itibaren yetişkinlerin dünyasıyla karşı karşıya kalan, bu anlamda kelimenin en hakiki anlamıyla çaresiz, tabi ve edilgen dilsiz/sözsüz çocuk, öncelikle anneden gördüğü bakım, iyilik, şefkat, güven, sevgi, korunma ve kapsanma yanında, hatta biraz da bunlar yüzünden kendi ilk Ötekisine (anne/mOther) sınırsız bir güç ve iktidar atfeder. Çünkü söz konusu ilk Öteki (mOther) çocuğa mevcut konumu nedeniyle dilin/sözcüklerin, anlamların, mucizevi çözüm........

© Birikim