Tarih 2010’lar.

İstanbul’da İstiklal Caddesi’nde işçiler, emekçiler, öğrenciler, mahpus yakınları seslerini duyurmak için hemen her Cumartesi sokaktalar.

Biz gazeteciler de peşlerindeyiz. O kadar çok eylem, etkinlik panel oluyor ki hangisini takip edeceğimize şaşkınız. Türkiye muhalefeti sokakta biz gazeteciler de.

Öyle harala gürele koşturmacalardan birinde tanışıyoruz gazeteci Aslı Ceren Aslan’la. Sonrası klasik, haber paslıyoruz, fotoğraflar iletiyoruz birbirimize.

Ceren, 2017’de haber takip etmek için Urfa’ya gidiyor ki haberi geliyor: “Özgür Gelecek Gazetesi Yazı İşleri Müdürü Aslı Ceren Aslan, Suriye ve Rojava’da ki gelişmeleri takip etmek için gittiği Urfa’da gözaltına alınıp, sınır ihlali ve örgüt üyeliği suçlamalarıyla tutuklandı.”

Yaklaşık iki yıl cezaevinde kaldıktan sonra serbest bırakılıyor Ceren. Yine İstiklal ’de karşılaşıyoruz, belki bir iki kez. Sonrasında bir daha haber yok.

Bir süre önce İsveç’ten bir gazeteci ulaşıyor. “Türkiye’den göç emek zorunda kaldığını yazdığım habeleri bianet’te yayınlar mısınız” diye soruyor.

Evet O gazeteci Aslı Ceren Aslan. Elbette yayınlıyoruz haberlerini.

Şimdilerde de Aslı Ceren Aslan’ın ilk kitabı ulaştı: “Birbirimizin Çaresiyiz.”

Ceren’le kitap hakkında söyleştik bu kez.

Kuşku yok elbette: “Birbirimizin Çaresiyiz”

Göç etmek zorunda olmak bir gazeteci olarak ne hissettiriyor?

Özellikle Türkiye’den ayrıldığım ilk zamanlar kendime sıklıkla şunu soruyordum: Eğer yaşadığım ülke basın ve ifade özgürlüğünün olduğu, demokratik bir ülke olsaydı ve Türkiye’den başka bir ülkede yaşamayı seçip seçmeme şansım olsaydı nasıl hissederdim. Kuşkusuz her şeyden önce kendi hayatım hakkında kontrolümü hissedecektim. İstediğim yönü seçebilme, hayatımı istediğim yöne evriltebilme özgürlüğü…

Ancak benimki zorunlu bir ayrılıştı. Başka bir alternatifim yoktu. Ya tekrar hapishanede kalmayı göze alacak ve hayatımdan 6 yıl 9........

© Bianet