“Rüyamda seni gördüm. Seni, babamı ve oğlumuzu. Ayrı odalarda, birbirinizden habersiz, benimle bir şeyler yapma derdindeydiniz. Birinize anne, birinize çocuk, birinize sevgili oldum. Sanırım son okuduğum romanın etkisinde kaldım.”

Bir yazar, üç nesil. Bugün size Behiç Ak’ın ilk baskısını 2008 yılında İletişim Yayınları’nda yapan, geçen ay Günışığı Kitaplığı’ndan yeni baskısıyla çıkan “Uyku Şehir” romanından bahsedeceğim. Yazıya girişimden anlayacağınız gibi ben epeyce bir süre etkisini hissettim, yetişkinliğin hangi evresinde olursanız olun, kim bu romandan kendine neler çıkaracak merak içindeyim.

Behiç Ak’ın böyle bir iddiası olmasa da ben bu romanı bir “insanlık manifestosu”ymuş gibi okudum. Nitekim bir ara kendimi oturduğum yerde iyice doğrulmuş, gözlerimin hızla taradığı cümleleri yüksek sesle tekrar ederken buldum. Bu motivasyon nereden mi geldi? Çünkü “Uyku Şehr”in baştan sona tüm cümleleri rap rap rap, öyle bir kararlı nizamda ilerliyor. Behiç Ak’ın kendinden emin bir şekilde, görmüş geçirmiş ve bununla da yetinmeyip analiz edip sindirmiş olduğu farklı çağlardaki farklı “insan hâlleri”ni, nesiller arası farklılıklar olarak özetleyip, en doğal, en dürüst hâliyle ortaya koyduğunu görünce e biraz gaza geliyorsunuz şimdi, yalan yok. Bir noktada bu satırları herkes duysun diye de yüksek sesle okuduğumu itiraf etmeliyim.

Peki, herkes duysun, dediğim bu romanda ne olup bitiyor? Anlatayım.

İlk bölüm, bir 19. yüzyıl........

© Bianet