Rusya Federasyonu Başkanı Vladimir Putin, Ukrayna’ya karşı açtıkları savaştan bu yana ilk kez bir Batılı gazeteciyle söyleşi gerçekleştirdi. ABD’de, Joe Biden yönetimine mesafesiyle bilinen ünlü sunucu Tucker Carlson, bizzat Moskova’ya giderek Putin’le görüştü. 6 Şubat günü gerçekleştirilen iki saati aşkın bu uzun söyleşi, Carlson’ın internet temelli kişisel hesaplarından Türkiye’ye göre 9 Şubat’ın ilk saatlerinde yayımlandı.

Aslına bakılırsa, söyleşi Putin’den ziyade Carlson’ın ya da belki Carlson’ın, başta Donald Trump, yakın olduğu Amerikan siyaset çevrelerinde bir kesimin işine daha çok yaramış görünüyor. Carlson’ın kişisel kazanımı açık. Kendisiyle uzun süredir Batı’dan herhangi bir gazetecinin söyleşmediği bir devlet başkanıyla böylesine dikkat çekici bir söyleşiyi gerçekleştirebilmiş olması bile Carlson’ı küresel düzeyde çokça konuşulur kılmaya yetti.

ABD’deki kimi siyasî çevrelerin, Trump’ın başkanlık döneminde iyice temayüz eden bir kesimi açısından ise bazı olguların Amerikalılara Putin eliyle birinci ağızdan aktarılarak Amerikan kamu kanaatinin belli bir yönelim içine sokulması da bir kazanım olarak görülüyor olabilir. Söz konusu kesimlerce, genel olarak Batı açısından pek de arzu edildiği gibi gitmediği iyiden iyiye belli olan Ukrayna’daki savaşın bir biçimde sonlandırılarak, ABD’nin esas odaklanması gerektiği bölge olduğu düşünülen Asya-Pasifik’in daha sağlam biçimde ele alınması hedefleniyor olabilir. Artık hayatta bulunmayan meşhur ABD’li diplomat ve akademisyen Henry Kissinger’ın, Trump döneminde böylesi bir hedefe matuf olmak üzere “devrede” olduğu çokça yazılıp çizilmişti. Kissinger’ın ABD yönetimlerinde aktif görev aldığı dönemlerde uygulamaya koyduğu, Çin’i Sovyetler Birliği’nin aleyhine ABD’nin yanına çekme biçiminde özetlenebilecek olan Nixon Stratejisi’ne atfen, bu defa “tersinden Nixon stratejisi” gütmeye çalıştığı ileri sürülmüştü.

Bu noktada, özellikle Rusya’yla ilişkiler hususunda Trump yönetiminin esas yöneliminin ne olduğu sorusu bana kalırsa hâlâ orta yerde duruyor. Artık daha muhtemel görünen ikinci bir Trump döneminde bunun daha açıklığa kavuşmasını bekleyebiliriz. Diğer yandan, doğası gereği “topal ördek” bir başkan olarak Trump’ın burada daha az köşeli bir tutum ile “idare-i maslahat” içine girmesi de muhtemel. Tabii, politikaya daha yapısal bakacak olursak, ABD içinde belirli toplumsal kesimler arasındaki sosyal güç dengesinin dış politikaya yansımalarının ve bu denge değiştiği ölçüde yeni dış politik yönelimlerin söz konusu olduğu muhakkak. Trump yönetiminin ve onun temsil ettiği toplumsal güçlerin yeni yönelimi, Çin’in yükselişini, tıpkı Putin’in söyleşi boyunca Amerikan kamu kanaatini ikna etmeye çalıştığı gibi, verili ve nesnel bir gerçeklik olarak görerek basitçe MAGA’vari (Amerika’yı Yeniden Büyük Yap!) biçimde, aşamalarla da olsa, içe dönmek mi olacaktır? Ya da Monroe doktrinini andırır biçimde yeniden kendi yarıküresiyle sınırlı bir bölgesel güç olmakla mı yetinecektir? Yoksa Biden doktriniyle de uyumlu biçimde, fakat Biden doktrininden farklı olarak Rusya’yla bir tür uzlaşı tesis edip “tersinden bir Nixon stratejisiyle” agresif biçimde Asya-Pasifik’te Çin’le hesap görmeye mi girişecektir? Bu eğilimlerin tümüne birden nüveler hâlinde, özellikle Büyük Kadim Parti olarak bilinen Cumhuriyetçi çevrelerde........

© 12punto