və yaxud Anasızlığımın başlanğıcı...

"Hər dəfə onunla diz-dizə oturanda gözlərimi gizlətməyə çalışıram, baxa bilmirəm gözlərinə. Çünki əsən əlləri, qırışlardan bütün gözəlliyini itirmiş sifəti mənim ürəyimi parçalayır. Saçlarında bir dənə də olsun qara tük yoxdu. Mən heç xatırlamıram artıq onun saçlarının qara olduğunu. Elə bil ki, bu dünyaya üzündəki saysız qırışlarla, əsən əlləriylə, bəmbəyaz saçlarıyla gəlib anam. Mənim səsi məlhəm, əlləri ipək, saçları göyçək anamın izi-tozu qalmayıb bu dünyada. Onlar qeybə çəkilib. Çünki mən günahkaram...

Çünki mən onun 1988-ci ildən o yanda qalan illərini qoruya bilməmişəm... Buna görə də baxa bilmirəm gözlərinin içinə. Amma o...

Əllərimi alıb əllərinin içinə... İkimizin əli birlikdə əsir... ikimizin nəfəsi birlikdə titrəyir... və eşidirəm onun səsini:

- Ay oğul, başının tükü nə yaman ağarıb? Niyə bu hala düşmüsən?

Heç nə deyə bilmirəm ona. Nə deyim axı?! Günahlarımı necə etiraf edim?! Bir oğul ki, anasını dişiylə, dırnağıyla yuva etdiyi evdə saxlaya bilmirsə, nəfəsiylə isitdiyi divarların arasında yaşada bilmirsə və bir də bütün gəncliyini, gözəlliyini, dizinin taqətini, gözünün nurunu bələdiyi evdə bu yaşına gətirib çıxara bilmirsə, onda niyə ağarmasın saçları? Onda niyə düşməsin bu hala?!

“Soruşma, ana, məndən heç nə soruşma. Mən sənə cavab vermək gücündə deyiləm...."

Oxuduğunuz bu cümlələr anama bu ilin 8 mart Qadınlar bayramında yazdığım məktubdandır... Onda, yəni bu məktubu yazanda ağlıma da gəlməzdi və heç gətirməzdim ki, cəmi 46 gündən sonra, yəni 24.04.2024-cü ildə anam bir mələk kimi yığışıb köçüb gedəcək gəldiyi Tanrı dərgahına!.. Mən bu bəlli tarixi yazıb sanki yuxudan oyanmış kimi rəqəmlərin düzülüşünə baxdım... eyni rəqəmlər sadəcə sırada yerlərini........

© Ədalət