“Aν χτυπούσεν η σάλπιγγα η αγγελική, αν σαλευόταν η γης, και σηκώνονταν όρθιοι, δε θα βρίσκανε τόπο να σταθούνε οι μάρτυρες. Δε θα φτάναν τα δέντρα ν’ ακουμπήσουν τις πλάτες… Ήρωες και μάρτυρες, γενιές και γενιές, αμέτρητοι!». Έτσι, θα γράψει ο Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημά του, «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη», όπου, και αναφέρθηκε στη μαρτυρική και ηρωική πορεία της Ελλάδας, στων καιρών τα περάσματα, φορτωμένη με στεναγμούς, αίματα και δάκρυα τετρακόσιων χρόνων!

Κι εμείς σήμερα, οι νεότεροι Έλληνες, καταθέτουμε, στο βωμό της μνήμης των Ηρώων και των μαρτύρων της μεγάλης Επανάστασης, την ευλαβή μας ευγνωμοσύνη. Την ευγνωμοσύνη ολόκληρου του ελληνικού Έθνους! Γιατί; Γιατί, το Εικοσιένα, δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός. Είναι ένα θαύμα. Ένα θαύμα υπεράνθρωπο, θαύμα, που, πραγματοποιήθηκε με τη θέρμη της πίστης των Ελλήνων στο Θεό, με τη δύναμη της οποίας, πίστεψε στην Ελευθερία και ξεσηκώθηκε ένας ολόκληρος υπόδουλος λαός!

Και ήταν τότε, που, οι Έλληνες δεν υπολόγισαν, τις αποφάσεις της Ιερής Συμμαχίας και αυτές των ευρωπαϊκών Δυνάμεων, που, ήθελαν να πατάξουν και να καταδικάσουν κάθε φιλελεύθερο κίνημα, αλλά, αυτοί ήταν, οι ίδιοι οι Έλληνες, που, σήκωσαν τα όπλα, και αντιπαρατέθηκαν με τον κολοσσό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και, τότε ήταν, που, μερικές εκατοντάδες ραγιάδων, σήκωσαν τα όπλα, έχοντας απέναντί τους, στρατούς οργανωμένους, και πανίσχυρους, Τούρκων και Αιγυπτίων, και που, με τα «σκαφίδια τους» και τα «καυκιά τους», στη θάλασσα, όπως χαρακτηριστικά αποκαλούσε ο Κολοκοτρώνης τα ελληνικά σκάφη, ήρθαν αντιμέτωποι, με κολοσσούς και φρεγάτες, που........

© ΑΙΧΜΗ