Στο μελαγχολικό της βλέμμα έβλεπες ξεκάθαρα την ψυχή της να κάνει τσαλίμια και να αιμορραγεί συγχρόνως. Λίγο πιο κει καθόταν η ξαδέρφη μου.
Τη φωτογράφισα.
Πλησίασα δειλά να ρωτήσω την ηλικιωμένη κυρία αν μου επιτρέπει να φωτογραφίσω κι εκείνη. Με πρόλαβε όμως.
-Θα με βγάλεις κι εμένα μια φωτογραφία; Με ρώτησε.
-Ναι, ευχαρίστως. Αλλά πού θα σας βρω να σας τη δώσω; Δεν είμαι από δω.
-Από πού είσαι;
-Από τη Ναύπακτο. Αλλά έρχομαι συχνά εδώ.
-Πότε θα ξανάρθεις; Σε μια βδομάδα; Δέκα μέρες; Με ρώτησε με αγωνία.
-Δεν ξέρω. Πείτε μου πού να την αφήσω.
-Να μου τη δώσεις τώρα απάντησε-πίστευε πως μπορούσα να την εκτυπώσω εκείνη τη στιγμή.
-«Γιαγιά», της είπα κρατώντας της το χέρι, «δεν γίνεται τώρα». Πρέπει να πάω σε κατάστημα να την εκτυπώσω, προσπάθησα να της εξηγήσω ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα. Το ηχείο ήταν πάνω από το κεφάλι της. Μπορεί ακόμα και να μην καταλάβαινε τί της έλεγα.
- Να την αφήσω στο ζαχαροπλαστείο του κυρίου Πέτρου στην πλατεία;
Κούνησε το κεφάλι καταφατικά.
Κρατούσε στα χέρια της ένα ματσάκι λουλούδια. Τα λατρεύει σκέφτηκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ σε κάθε μου απόδραση........

© ΑΙΧΜΗ