Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ένας πολιτικός να μην μπορεί να είναι και επιχειρηματίας. Αν μάλιστα η επιχείρησή του πηγαίνει καλά, κατά τεκμήριο έχει τα προσόντα του διοικείν. Θα μου πείτε, άλλο να διοικείς καμιά εκατοστή ή και περισσότερους νοματαίους -ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησής σου- και άλλο να προσπαθείς να διοικήσεις καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες, που δεν είναι τα πιο φρόνιμα παιδιά. Αρχαιόθεν.
Εν πάση περιπτώσει, αν ένας πολιτικός κρατούσε και την επιχειρηματική του δραστηριότητα, εγώ θα προτιμούσα να ασχολείτο με την αλιεία. Κυρίως της ανοικτής θαλάσσης. Αλλά και με καλάμι να ψάρευε, πάλι καλός θα ήταν. Διότι η αλιεία συνιστά μία εμπειρία ιδιαιτέρως χρήσιμη στην πολιτική, όπου το βασικό της σπορ, για να πας παρακάτω, είναι η αλίευση ψήφων. Κατά τεκμήριο λοιπόν, αυτός που ξέρει να ψαρεύει γνωρίζει και πώς να ψαρεύει ψήφους.
Κατά την άποψή μου οι ικανότεροι είναι οι αλιεύοντες την υδρόβιο πανίδα, κατά προτίμηση αστακούς, χωρίς να εξαιρώ βεβαίως γαρίδες και καβούρια. Αλλά οι αστακοί έχουν άλλη χάρη, ενώ και η σημειολογία τους είναι επιπέδου. Λ.χ. λέμε αυτός είναι εξοπλισμένος σαν αστακός. Αντιθέτως η σημειολογία των καβουριών είναι κατωτάτης ποιότητας, καθώς συνηθίζουμε να λέμε ότι «αυτός έχει καβούρια στην τσέπη» υπονοώντας τον τσιγκούνη, τον Σάιλοκ, τον δραχμοφονιά και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.
Υπ’ αυτήν την έννοια είναι προφανές ότι ένας πολιτικός, με εξέχουσα μάλιστα κομματική θέση, είναι προτιμότερο να αλιεύει αστακούς παρά καβούρια. Διότι, αν το κόμμα π.χ. τα φέρνει δύσκολα, μπορεί να βάλει το χέρι στην τσέπη, όπου αδυνατεί να κατοικοεδρεύσει ο υπερμεγέθης αστακός έναντι του καβουριού, όπου χώνεται όπου μπορεί. Επιπλέον, με όρους αγοράς η αλίευση αστακών είναι περισσότερο προσοδοφόρα σε σχέση λ.χ. με την αλιεία τσιπούρας. Εκτός αν πρόκειται για καρχαρία, του οποίου, απ’ ό,τι έχω ακούσει από Κινέζους φίλους, η ουρά κάνει μία εξαιρετική σούπα.
Καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, θα πρέπει να διακρίνουμε ως προς τα προσόντα ενός πολιτικού, με βάση τις επιχειρηματικές του ενασχολήσεις, τη διαφορά μεταξύ της αλιείας ανοικτής θαλάσσης και των ιχθυοκαλλιεργειών. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση οι περιορισμοί είναι προφανείς, χώρια που δεν ξέρω αν μπορεί να καλλιεργηθεί γόνος αστακού, δεδομένου ότι δεν είμαι και ειδικός γνώστης.
Κατά συνέπεια, και πάλι από πλευράς προσόντων υπερτερεί ο αλιεύων αστακούς, ειδικώς μάλιστα αν διαθέτει και τα ειδικά σκάφη προς τούτο. Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι προτιμούμε τους αλιείς πολιτικούς, που ανέτως μεταμορφώνονται σε πολιτικούς αλιείς διά την άγραν οπαδών και ψήφων. Αρκεί τα δίχτυα τους να μην είναι τρύπια, που έχουμε την υποψία ότι είναι…
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ένας πολιτικός να μην μπορεί να είναι και επιχειρηματίας. Αν μάλιστα η επιχείρησή του πηγαίνει καλά, κατά τεκμήριο έχει τα προσόντα του διοικείν. Θα μου πείτε, άλλο να διοικείς καμιά εκατοστή ή και περισσότερους νοματαίους -ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησής σου- και άλλο να προσπαθείς να διοικήσεις καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες, που δεν είναι τα πιο φρόνιμα παιδιά. Αρχαιόθεν.
Εν πάση περιπτώσει, αν ένας πολιτικός κρατούσε και την επιχειρηματική του δραστηριότητα, εγώ θα προτιμούσα να ασχολείτο με την αλιεία. Κυρίως της ανοικτής θαλάσσης. Αλλά και με καλάμι να ψάρευε, πάλι καλός θα ήταν. Διότι η αλιεία συνιστά μία εμπειρία........
expand_moreexpand_less
Aeon
Al Jazeera
América Economía
Blitz
Buenos Aires Herald
Deutsche Welle
Dnevnik
E-International
Haaretz
Il Manifesto Global
Japan Today
Khaama Press
New Eastern Outlook
Pravda.sk
Project Syndicate
Psychology Today
South China Morning Post
The Korea Times
العين الإخبارية 
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
