Η οδός Σταδίου αντανακλά κατά μία έννοια τον συμβολισμό της αστικής Αθήνας. Διαχρονικά. Ακόμη και η τραυματική δεκαετία του 2010 άφησε εκεί, στα μέγαρα γραφείων, στις τράπεζες, στους βωμούς της μπελ επόκ, στις στοές της ανοικοδόμησης, στην εμπορική ζωή, έναν αέρα αμφιθυμίας, δυσανεξίας, αμηχανίας και προσμονής. Ακριβώς όπως και στην ψυχική διάθεση της αστικής κοινωνίας.
Η προοπτική επαναφοράς των κινηματογράφων «Αττικόν» και «Απόλλων» στη ζωή της πόλης επισφραγίζει με μια θεαματική κίνηση συμβολισμού και ουσίας την επιστροφή της οδού Σταδίου στην προθήκη της Αθήνας.
Απαιτείται ακόµη δουλειά. Ωστόσο η Σταδίου, υποδεχόμενη προοπτικά αυτούς τους δύο κινηματογράφους, μοιάζει να στέλνει ένα μήνυμα διπλής ανάγνωσης. Από τη μια, κλείνει σταδιακά τα ορύγματα, τα χάσματα, τα κενά. Και από την άλλη, επενδύει με αύρα πίστης στο αύριο τις κινήσεις της παλινόρθωσης.
Πρόκειται για σταδιακή ανασυγκρότηση μιας αφήγησης που ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν στο τέλος της οθωνικής περιόδου χτίστηκε εκεί η Βουλή των Ελλήνων. Η θεσμική κατοχύρωση της Σταδίου στη συνείδηση των Αθηναίων επικυρώθηκε ωστόσο όχι τόσο από την παρουσία των κρατικών δομών και των πυλώνων της οικονομίας, όσο από την ιδιωτική ζωή, τη μικροεπιχειρηματικότητα, τα καταστήματα ένδυσης, τα βιβλιοπωλεία, τα παιχνιδοπωλεία, τους κινηματογράφους.
Το «Αττικόν» συνδέθηκε εξαρχής, από τη δεκαετία του 1910, με τη διάδοση της νεωτερικής τέχνης του κινηματογράφου, με την ψυχαγωγία της αστικής τάξης, με τον βωβό, αρχικά, κινηματογράφο, τα ινδάλματα του οποίου λατρεύονταν ως ημίθεοι, συχνά με εξελληνισμένα ονόματα. Το «Αττικόν» παρακολούθησε την ωρίμανση της αστικής τάξης στη διάρκεια του 20ού αιώνα και ήταν η κορωνίδα μιας σειράς εκλεκτών αιθουσών επί της οδού Σταδίου. Κάποια από τα σινεμά αυτά, όσο δημοφιλή κι αν ήταν, έχουν χαθεί. Ποιος από τους νεότερους θυμάται τον «Ορφέα», έναν από τους κομψότερους κινηματογράφους της Αθήνας, που βρισκόταν στο συγκρότημα του Νέου Αρσακείου, εκεί όπου αργότερα έγινε η Στοά του Βιβλίου…
Ο δρόμος είχε κάποτε κίνηση από πάνω έως κάτω. Από το Σύνταγμα των μεγάλων ξενοδοχείων έως την οχλοβοή των Χαυτείων.
Είναι ένα παλίμψηστο. Η λαϊκή ψυχαγωγία του κινηματογράφου είχε τη δική της κοινωνική διαστρωμάτωση. Προς την Ομόνοια, έμπλεκε ο λαϊκός και ο αστικός κόσμος, αλλά στο «Αττικόν» η αίθουσα επέβαλλε έναν κώδικα συμπεριφοράς, όπως και έναν κώδικα ενδυμασίας. Οι πρεμιέρες στο «Αττικόν», όπως και στο «Παλλάς» λίγο πιο πάνω, ήταν κοσμικά γεγονότα έως τη δικτατορία.
Πριν εδραιωθεί η τηλεόραση ως το κατεξοχήν όχημα της λαϊκής ψυχαγωγίας (στην Ελλάδα αυτό έγινε στη διάρκεια της επταετίας), το σινεμά προκαλούσε επενδύσεις. Ο «Απόλλων», που δημιουργήθηκε όπως τον γνωρίζουμε στη δεκαετία του 1960 κάτω από το «Αττικόν», ήταν ένα τεχνικό επίτευγμα της εποχής, που έθετε ψηλά τον πήχυ της παροχής υπηρεσιών με την τελειότητα της προβολής και της άνεσης.
Ηταν ακόµη η εποχή που η Σταδίου είχε κίνηση από πάνω έως κάτω. Από το Σύνταγμα των μεγάλων ξενοδοχείων έως την οχλοβοή των Χαυτείων. Νησίδες πολυτέλειας (όπως το Ατενέ Παλάς, γωνία με Κολοκοτρώνη), χαράς (όπως η Πανελλήνιος Αγορά), πνευματικότητας (όπως ο Κάουφμαν και η Εστία), ψυχαγωγίας (όπως όλα τα σινεμά), ζαχαροπλαστείων, εστιατορίων και τόπων συναθροίσεων (Λουμίδης, Πέτρογραδ, Αβέρωφ), είναι απλώς αδιανόητες για τα νεότερα χρόνια.
Ωστόσο, υπάρχει η μυθολογία της Σταδίου. Η ανάκαμψή της συνοδεύεται από αισθήματα ανυπομονησίας. Κάτι άλλο γεννιέται… η ζωή συνεχίζεται.
Σταδίου: η παλινόρθωση μιας αστικής μυθολογίας
7
0
13.11.2023
Η οδός Σταδίου αντανακλά κατά μία έννοια τον συμβολισμό της αστικής Αθήνας. Διαχρονικά. Ακόμη και η τραυματική δεκαετία του 2010 άφησε εκεί, στα μέγαρα γραφείων, στις τράπεζες, στους βωμούς της μπελ επόκ, στις στοές της ανοικοδόμησης, στην εμπορική ζωή, έναν αέρα αμφιθυμίας, δυσανεξίας, αμηχανίας και προσμονής. Ακριβώς όπως και στην ψυχική διάθεση της αστικής κοινωνίας.
Η προοπτική επαναφοράς των κινηματογράφων «Αττικόν» και «Απόλλων» στη ζωή της πόλης επισφραγίζει με μια θεαματική κίνηση συμβολισμού και ουσίας την επιστροφή της οδού Σταδίου στην προθήκη της Αθήνας.
Απαιτείται ακόµη δουλειά. Ωστόσο η Σταδίου, υποδεχόμενη προοπτικά αυτούς τους δύο κινηματογράφους, μοιάζει να στέλνει ένα μήνυμα διπλής ανάγνωσης. Από τη μια, κλείνει σταδιακά τα ορύγματα, τα χάσματα, τα κενά. Και από την άλλη, επενδύει με αύρα πίστης στο αύριο τις........
© Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
